W ubiegłym tygodniu w dniach 17 – 19 września mieliśmy okazję po raz kolejny wziąć udział w spotkaniu partnerów projektowych. Jak zawsze podsumowujemy i zbieramy informacje na temat naszych działań projektowych. Tym razem poświęciliśmy też sporo miejsca temu jak upowszechnić informacje na temat tego co już udało nam się zrobić w projekcie. Jesteśmy już obecni z informacjami na temat projektu w różnych mediach społecznościowych: X (dawniej Twitter), Instagram, LinkedIn, Mastodon, Spotify for Podcasters. Będziemy zamieszczać informacje na temat efektów naszych działań nie tylko na naszych instytucjonalnych mediach społecznościowych, ale głównie na mediach projektu. Jednym z interesujących podkastów, na który warto znaleźć czas to rozmowa Lindy Castañeda (Uniwersytet w Murcii) z Sharon Flynn. W rozmowie tej Sharon opowiada o swoich doświadczeniach w planowaniu pracy i w samej pracy z kadrą zarządzającą edukacją wyższą po to, aby móc przygotowywać się do zmian i podążać za nimi w odpowiedzialny sposób. Warto również posłuchać rozmowy Annette Pedersen, Rasmus Dam Bonnesen i Stine Klein Degerbøl (University of Copenhagen) z Luke Millard. W tym podcaście rozmowa toczy się wokół wizji uniwersytetu, który stwarza możliwości rozwinięcia potencjału osób studiujących. Odpowiada na pytania jak stworzyć warunki, w których osoby studiujące i uczące, a także te odpowiedzialne za zarządzanie uczelnią mogą współpracować, aby poprawić uczenie, uczenie się i ewaluacje obu tych procesów.
Konferencja CECIIS (Central European Conference on Information and Intelligent Systems)
W tym samym czasie co nasze spotkanie odbywała się konferencja CECIIS i mieliśmy okazję posłuchać dwójki głównych prelegentów: prof. Hanni Muukkonen z University of Oulu w Finlandii i prof. Barta Rienties z Open University UK w Londynie.
Prof. Muukkonen, która niedawno była członkiem grupy ekspertów Komisji Europejskiej ds. sztucznej inteligencji i danych w edukacji i szkoleniach, dokonała przeglądu badań dotyczących analityki uczenia się i sztucznej inteligencji w edukacji. Analityki dokonywanej w celu zbadania i ustalenia strategii wsparcia osób studiujących w ich akademickiej drodze.
Interesujące było jej spojrzenie na rolę nauczyciela w rozwoju dotyczącym technologii sztucznej inteligencji. Prof. Muukkonen zwróciła uwagę na 4 aspekty: nauczyciele pełnią rolę modeli do trenowania algorytmów SI, sprawdzają poprawność automatycznych systemów oceniających, odpowiedzialnie używając SI podnoszą nie tylko swoją świadomość i kompetencje, ale także swoich studentów/ek, modelują zaawansowane użycie SI w pracy związanej z wiedzą. Wg. prof. Muukkonen istnieją jeszcze obszary, które wymagają badawczego spojrzenia. Do nich należy m. in. przyjrzenie się temu jak funkcjonują stronniczość, zaufanie, autorstwo, równość i prywatność w trakcie włączania SI do naszej codzienności. Ponadto w czasie gdy SI nabiera coraz wyraźniejszego ludzkiego antropomorficznego charakteru warto obserwować i badać jakie to niesie zmiany w wymiarze etycznym.
Prof. Rienties jako psycholog edukacyjny prowadzi multidyscyplinarne badania nad środowiskami uczenia się opartymi na pracy i współpracy oraz koncentruje się na roli interakcji społecznych w uczeniu się. Ponadto interesuje się szerszymi aspektami internacjonalizacji szkolnictwa wyższego.
I dzięki temu ostatniemu zagadnieniu prof. Rienties przeniósł nas w inne przestrzenie (także geograficzne), ponieważ jego wykład poświęcony był temu czym różnią się między sobą internacjonalizacja w domu, zagranicą i na odległość. Celem „internacjonalizacji w domu” jest stworzenie studentom możliwości zdobycia podobnych kompetencji na rodzimej uczelni, jakie zdobyliby podczas doświadczenia studiowania za granicą jak, m.in. komunikacji międzykulturowej, płynnej znajomości języków obcych, pracy w międzynarodowych zespołach. „Internacjonalizacja zagranicą” to zdobywanie tych kompetencji w czasie studiów w środowisku nie-natywnym. I w końcu “internacjonalizacja na odległość” to wszystkie formy edukacji ponad granicami, w których instytucje edukacyjne, osoby studiujące i w nich pracujące są oddzieleni odległością geograficzną i wspierani przez technologię, takie kursy MOOC, telekolaboracja, wirtualna wymiana, czy pełne studia online. Prof. Rienties przytoczył przykłady badań, które ilustrują jak wzorce kulturowe wpływają na tą ostatnią internacjonalizację.
Katarina Reinecke w swoim artykule “Wiedza o tym, co lubi użytkownik: Naukowe podejście do projektowania interfejsów, które automatycznie dostosowują się do kultury” przedstawiła wynik badań po użyciu 4 kulturowo zaadaptowanych interfejsów tego samego kursu online dla 105 Rwandyjczyków, Szwajcarów, Tajów i Tajlandczyków. Okazuje się, że kultura definiuje sposób poruszania się i używania kursu w 10%. Jednak stanowi ważny czynnik, który pozwala na efektywną i skuteczną naukę, jeśli uwzględni się kulturowe wzorce. Natomiast Saman Rizvi w artykule “Więcej niż jeden rozmiar dla wszystkich w MOOCs: Różnice w projektowaniu nauki i wytrwałości uczniów w różnych kontekstach kulturowych i społeczno-ekonomicznych” opisuje wyniki analizy przeprowadzonej na platformie FutureLearn. Skoncentrowała się na tym jakie decyzje podejmują osoby uczące się o tym jak się uczyć. Jeden z wielu przykładów dotyczy Anglosasów, którzy preferują dyskusje czy debaty, ale nie są aż tak zainteresowani oglądaniem materiałów wideo, czytaniem artykułów czy robieniem quizów. Ale w przypadku południowych Azjatów jest dokładnie odwrotnie: oni wolą oglądać i czytać niż dyskutować.
Konkludując prof. Rienties wyraził swoje przekonanie, że potrzebujemy holistycznej perspektywy dotyczącej tego w jaki sposób rozmawiamy o wpływie wzorców kulturowych na projektowanie kursów. W czasach napięć rasowych i problemów imigracyjnych (szczególnie w UK) potrzebna jest poparta dowodami zniuansowana dyskusja o wpływie kultury/internacjonalizacji na sposób w jaki projektujemy kursy, aby były inkluzywne. Powinniśmy mieć więcej niż mniej międzynarodowych wymian. Jeśli osoby posiadające europejskie obywatelstwo mogłyby mieszkać, pracować, studiować przez powiedzmy 4-6 tygodni zagranicą to wiele społecznych/politycznych problemów byłoby rozwiązanych.
Warsztaty dla chorwackich nauczycieli
W ramach tej samej konferencji mieliśmy okazję przeprowadzić warsztaty dotyczące projektowania aktywności w oparciu o ramę DigCompEdu. Nasi uczestnicy najpierw poznali nasz projekt, potem omówiona została sama rama, następnie przedstawiliśmy im narzędzie CANVAS do projektowania aktywności i pokazaliśmy jak wyglądają nasze projekty po tym, jak zostały w tej formule zaprojektowane. (TUTAJ można zobaczyć przykłady z poprzedniego projektu CUTE).
Najważniejsza była jednak praca samych nauczycieli, którzy pracując w parach mieli zaprojektować działania, w których uczestniczą osoby studiujące wraz z osobami uczącymi. Ich współpraca miała zakończyć się przygotowaniem zasobów, zadań, projektów, warsztatów, debat, dyskusji, które pozwolą dydaktykom/czkom rozwijać swoje kompetencje cyfrowe. Pomysłów było wiele. Najciekawsze wydały nam się dwa.
Pierwszy dotyczył wspólnej pracy nad przygotowaniem warsztatów, w których osoby uczące pomagają swoim nauczycielom/kom zaprojektować zajęcia przy użyciu SI. Drugi z kolei – zaproponowany przez więcej niż jedną parę – dotyczył przygotowania działań, które pomogą nauczycielom/kom wykrywać, które z prac są stworzone przy użyciu SI. I te dwa tematy kapitalnie pokazują w jaki sposób funkcjonujemy w świecie, w którym zagościła SI. Albo jej używamy, albo z nią walczymy.
Resztę naszego spotkania poświęciliśmy temu, co jeszcze planujemy zrobić. Ale inie zabrakło chwil odpoczynku razem. Naszą tradycja są już ‘walkie-takie’ czyli spacery, w czasie których możemy porozmawiać, popracować razem, przedyskutować to, co akurat mamy zadane w naszej grupowej pracy.
