Nowoczesna dydaktyka akademicka. Kto kogo uczy? autorstwa dr Błażeja Sajduka to przegląd metod, podejść, porad, narzędzi i zasobów składających się na warsztat nowoczesnego dydaktyka. W zasadzie w każdej części książki znajdują się treści bliskie temu w jaki sposób pracujemy w Centrum, jak szkolimy i jaką wizję kształcenia wspomaganego TIK przekazujemy pracownikom naukowo-dydaktycznym w AGH.
Gdybym miała opisać w jednym słowie przekaz książki byłoby nim słowo motywacja. Książka podpowiada rozwiązania, które pomogą utrzymać motywację studentów do uczenia się na poziomie, który będzie wystarczający do ich zaangażowania się w naukę.
Autor przedstawia szerokie spektrum kompetencji nowoczesnego dydaktyka, które są konieczne, aby utrzymać aktywność studentów – od wiedzy z zakresu psychologii, odpowiedniego konstruowania angażujących prezentacji na wykłady, znajomości narzędzi, poprzez techniki komunikacji werbalnej i niewerbalnej, projektowania różnych form pracy ze studentami oraz odpowiedniego doboru narzędzi i metod, mentoringu i zarządzania.
W książce znajdziemy charakterystykę współczesnych studentów. Z punktu widzenia nauczania przez doświadczenie (cykl Kolba) ciekawą uwagą jest to, że pokolenie Y preferuje etap doświadczenia i eksperymentu. Jest to szczególnie ważne kiedy projektujemy zajęcia dla osób dorosłych, które w związku z powyższym powinny być aktywne i praktyczne, bazujące na zdobytym doświadczeniu lub będące okazją do doświadczenia.
Z charakterystyki studentów wynikają konkretne wymagania, zachowania nauczycieli akademickich, formy i metody prowadzenia zajęć, o których możemy przeczytać w rozdziale Jak uczyć? Szczególnie ciekawe z punktu widzenia uczelni tradycyjnej, która wykorzystuje TIK do wspierania procesu dydaktycznego są praktyczne porady jak urozmaicić tradycyjne formy pracy, np. wykład poprzez wprowadzenie pracy w mniejszych grupach czy opowiadanie historii.
Rozdział Czym uczyć? zawiera przegląd różnych narzędzi wspomagających uczenie. Są to głównie narzędzia do opracowania materiałów – prezentacji, schematów, infografik, które mogą znaleźć się w warsztacie nauczyciela akademickiego i/lub które może polecać studentom do wykonywania projektów/zadań lub organizowania ich pracy. Autor pisze o kursach społecznościowych i pracy w małych grupach – z tego powodu na liście narzędzi nie mogło zabraknąć aplikacji wspierających pracę online w grupie studentów – choć jest ich stosunkowo mniej, np. Padlet (który także świetnie sprawdza się do e-portfolio), prosta, ale niezwykle funkcjonalna aplikacja Trello czy Wiggio – obiecujące narzędzie do zarządzania większymi projektami z wbudowanym system do wideokonferencji.
W kilku punktach – dlaczego warto znać tę książkę:
- – Jest praktyczna
– pisana przez praktyka, pracownika naukowo-dydaktycznego uczelni wyższych, który dokonuje prezentacji stanu nowoczesnej dydaktyki oraz dzieli się swoim doświadczeniem, podsuwając sprawdzone rozwiązania.– Stawia pytania,
- zapraszając tym czytelnika do autorefleksji. Haczyki w postaci zaplanowanych momentów autorefleksji zachęcają do przeanalizowania omawianego zagadnienia we własnym kontekście. Autor pyta, np. dlaczego sami nudziliśmy się na zajęciach, a co nas motywowało, czy ucząc zastanawiamy się co motywuje naszych studentów czy raczej powielamy wzorce obserwowane przed laty? W jakich proporcjach studenci słuchają na zajęciach nas i siebie nawzajem?
– Jest otwarta na inne zasoby.
- Autor naprawdę zadbał o to, aby w każdym rozdziale znalazły się linki do materiałów uzupełniających, filmów, prezentacji, innych ciekawych artykułów i zasobów multimedialnych wraz z krótkimi opisami czego możemy się z nich dowiedzieć.
– Uwzględnia Otwarte Zasoby Edukacyjne
- , co cieszy o tyle, że naszym zdaniem trudno mówić o nowoczesnej dydaktyce, pomijając otwartość.
– Uwzględnia społecznościowe kursy online
-
- , które
- i znamy od podszewki.
– Ma nowoczesną formę
-
- w stylu interaktywnej strony. Czytelnik jest witany w książce miłym akcentem –
- w stylu MOOC-owym, w którym autor zaprasza do lektury i przedstawia założenia książki.
Warto zaznaczyć jeszcze, że książka jest wydana na licencji Creative Commons BY-NC-SA. W formie interaktywnej strony dostępna tutaj, a dla osób drukujących lub preferujących linearną strukturę, plik PDF do pobrania z serwisu academia.edu (po zalogowaniu się). Nie muszę pisać, że dzięki temu publikacja ma o wiele większy potencjał, aby dotrzeć do szerokich kręgu dydaktyków akademickich i drobnymi haczykami autorefleksji być może także i wpłynąć na ich sposób nauczania/uczenia się.
