Tutoring

W dwóch słowach

W metodzie jaką jest tutoring możemy rozróżnić dwa podejścia: tutoring naukowy oraz tutoring rozwojowy.

Zasadniczo z tutoringiem naukowym mamy do czynienia, jeżeli podopieczny deklaruje silne zainteresowania danym tematem i chęć rozwoju w tym kierunku. Tutoring naukowy może być również wykorzystany podczas zajęć do przekazania kompetencji z konkretnego przedmiotu mówimy wtedy o tutoringu przedmiotowym lub projektowym, jeżeli te kompetencje przekazywane są poprzez realizację zadań projektowych. Tutoring może być również metodą wykorzystaną podczas realizacji pracy dyplomowej, mówimy wtedy o tutoringu dyplomowym.

Nieco innym rodzajem tutoringu jest tutoring rozwojowy, który ukierunkowany jest na odkrycie potencjału, talentów, mocnych stron i zainteresowań podopiecznego. W przypadku tutoringu naukowego możliwa jest więc praca w niewielkich grupach studenckich natomiast w przypadku tutoringu rozwojowego, skoncentrowanego na poszukiwaniu osobistych celów dla podopiecznego, odpowiednią formą są spotkania jeden-na-jeden.

Główne etapy spotkań tutoringowych:

Przełamywanie lodów i budowanie relacji tutorskiej
Poszukiwanie i formułowanie celu
Definiowanie węzłowych zagadnień i kamieni milowych
Realizacja celu
Ewaluacja procesu i informacja zwrotna

Narzędzia wykorzystywane podczas spotkań tutorskich to:

Rozmowa
Eseje
Studia przypadków
Projekty tutorskie
Prowadzenie badań
Pytania sokratejskie
Dyskusje

Do jakich form zajęć pasuje?

Tutoring może być z sukcesem stosowany jako metoda nauczania dowolnego przedmiotu akademickiego.

Szeroki wachlarz narzędzi wykorzystywanych w tutoringu począwszy od projektów tutorskich, poprzez prowadzenia badań, analizowanie studiów przypadku aż po eseje tutorskie i naukowe sprawiają, że tutoring można z powodzeniem stosować zarówno w naukach humanistycznych jak i ścisłych. Tutoring może być stosowany indywidualnie lub w małych grupach studenckich, najlepiej nie większych niż trzyosobowe, aby utrzymać spersonalizowany charakter metody.

Bardzo ważnym elementem są regularne spotkania, które powinny odbywać się nie rzadziej niż raz w miesiącu, najczęściej około ośmiu spotkań. Stosowanym uzusem jest osiem spotkań w semestrze po 90 minut każde.

Ważne jest, aby tutor posiadał odpowiednie przygotowanie merytoryczne, dobrą praktyką jest, aby jednostka wdrażająca skorzystała z pomocy istniejących ośrodków certyfikujących, zapewniając wysoką jakość takiego procesu.

Przykład

Student chcąc rozwijać swoje kompetencje z inżynierii obliczeniowej zgłasza się do programu tutoringowego. Podczas pierwszego, bardzo istotnego spotkania, tutor podejmuje starania, aby zidentyfikować i określić obszary zainteresowań swojego podopiecznego. W tym celu prowadzi z nim szczegółową rozmowę, starając się zrozumieć jego predyspozycje i zainteresowania.

Przed następnym spotkaniem, tutor przygotowuje trzy spersonalizowane propozycje tematów tutoriali. Każda z nich jest dodatkowo opisana, tak aby student mógł dokonać najbardziej świadomego wyboru. Załóżmy, że z zaproponowanych tematów student wybiera tutorial skoncentrowany na zgłębianiu przedmiotu algorytmów genetycznych. Po dokonaniu wyboru tematu przewodniego, zadaniem tutora jest określenie kluczowych zagadnień do omówienia. Wytyczne te mogą przybrać formę kamieni milowych, które należy osiągnąć, jak i listy konkretnych tematów do wykonania jako prace domowe. Warto zaznaczyć, że stanowi to jedynie plan początkowy, który ma elastyczny charakter i może ulec modyfikacji w trakcie realizacji. Tutor rekomenduje również literaturę lub inne źródła dla poszczególnych etapów.

Prace domowe przesyłane są do tutora z wyprzedzeniem tak aby poprzez sformułowanie odpowiednich pytań mógł on skierować dyskusję na kluczowe zagadnienia dotyczące omawianego przedmiotu. Prace są odczytywane, za zwyczaj, na głos po czym następują pytania i dyskusja. Zdarza się, że tematy esejów ulegają stopniowemu zawężeniu wraz z postępowaniem spotkań, zgodnie z pedagogiczną zasadą “od ogółu do szczegółu”. Na przykład, forma prac domowych może ewoluować od eseju dyskutującego, czy inspiracja naturą jest zawsze najlepszą drogą do optymalizacji, po zadanie projektowe. W takim zadaniu, student opracowuje własny algorytm genetyczny, aż do momentu, w którym jest on zastosowany do konkretnego problemu optymalizacyjnego. Rezultat ten jest następnie podsumowany i przedstawiony w formie eseju lub opracowania naukowego.

Każde spotkanie kończy się dwukierunkową informacją zwrotną a ostatnie spotkanie z tutoringu służy jako podsumowanie całego procesu. W tym czasie, osiągnięcia studenta są podsumowywane, a tutor pomaga w wyznaczeniu dalszych planów rozwojowych i kierunków działania na przyszłość.