Tutoring

W dwóch słowach

Tutoring to spersonalizowana metoda edukacji, która umożliwia osobom studiującym pogłębienie wiedzy w określonym obszarze przez bezpośrednią interakcję z tutorem.

Proces ten koncentruje się na rozmowie, podczas której tutor proponuje kluczowe zagadnienia do przemyślenia, zgodnie z tematyką, w której jest ekspertem. Tutor kieruje dyskusje na najbardziej istotne elementy, potencjalne trudności i pułapki, co pozwala lepiej zrozumieć i przyswoić temat.

W tutoringu wykorzystuje się także projekty tutorskie, studia przypadków, pisanie esejów oraz prowadzenie badań naukowych. Jest to metoda, która inspiruje do dalszego, samodzielnego poszukiwania wiedzy.

W metodzie jaką jest tutoring możemy rozróżnić dwa podejścia: tutoring naukowy oraz tutoring rozwojowy.

Główne etapy spotkań tutoringowych:

przełamywanie lodów i budowanie relacji tutorskiej,
poszukiwanie i formułowanie celu,
definiowanie węzłowych zagadnień i kamieni milowych,
realizacja celu,
ewaluacja procesu i informacja zwrotna.

Celem tutoringu jest wsparcie studentów poznających dany obszar wiedzy poprzez wyznaczenie kluczowych problemów istotnych dla zrozumienia danego tematu. Tutor pełni rolę towarzysza i przewodnika w przygodzie intelektualnej, przekazuje swoje doświadczenie i wiedzę, ale także inspiruje i uczy krytycznego myślenia. Tutoring jest spersonalizowaną metodą nauczania, znajdującą zastosowanie również w małych grupach studenckich. Nie bez znaczenia w tutoringu jest również refleksja nad klasycznymi wartościami akademickimi.

Studenci i studentki biorące udział w procesie tutoringu mają szansę doskonalić kompetencje związane z aktywnym planowaniem swojego rozwoju naukowego lub osobistego.

Do jakich form zajęć pasuje?

Tutoring może być z sukcesem stosowany jako metoda nauczania dowolnego przedmiotu akademickiego.

Szeroki wachlarz narzędzi wykorzystywanych w tutoringu począwszy od projektów tutorskich, poprzez prowadzenia badań, analizowanie studiów przypadku aż po eseje tutorskie i naukowe sprawiają, że tutoring można z powodzeniem stosować zarówno w naukach humanistycznych jak i ścisłych.

Tutoring może być prowadzony indywidualnie lub w małych grupach studenckich, najlepiej nie większych niż trzyosobowe, aby utrzymać spersonalizowany charakter metody.

Bardzo ważnym elementem są regularne spotkania, które powinny odbywać się nie rzadziej niż raz w miesiącu, najczęściej jest to około ośmiu spotkań. Stosowanym uzusem jest osiem spotkań w semestrze po 90 minut każde.

Ważne, aby tutor posiadał odpowiednie przygotowanie merytoryczne. Dobrą praktyką jest, aby jednostka wdrażająca skorzystała z pomocy istniejących ośrodków certyfikujących, zapewniając wysoką jakość takiego procesu.

Przykład

Student chcąc rozwijać swoje kompetencje z inżynierii obliczeniowej zgłasza się do programu tutoringowego.

Podczas pierwszego, bardzo istotnego spotkania, tutor podejmuje starania, aby zidentyfikować i określić obszary zainteresowań swojego podopiecznego. W tym celu prowadzi z nim szczegółową rozmowę, starając się zrozumieć jego predyspozycje i zainteresowania.

Przed następnym spotkaniem, tutor przygotowuje trzy spersonalizowane propozycje tematów tutoriali. Każda z nich jest dodatkowo opisana, tak aby student mógł dokonać najbardziej świadomego wyboru. Załóżmy, że z zaproponowanych tematów student wybiera tutorial skoncentrowany na zgłębianiu przedmiotu algorytmów genetycznych. Po dokonaniu wyboru tematu przewodniego, zadaniem tutora jest określenie kluczowych zagadnień do omówienia. Wytyczne te mogą przybrać formę kamieni milowych, które należy osiągnąć, jak i listy konkretnych tematów do wykonania jako prace domowe. Warto zaznaczyć, że stanowi to jedynie plan początkowy, który ma elastyczny charakter i może ulec modyfikacji w trakcie realizacji. Tutor rekomenduje również literaturę lub inne źródła dla poszczególnych etapów.

Prace domowe przesyłane są do tutora z wyprzedzeniem, tak aby poprzez sformułowanie odpowiednich pytań mógł on skierować dyskusję na kluczowe zagadnienia, dotyczące omawianego przedmiotu. Prace są odczytywane, zazwyczaj, na głos, po czym następują pytania i dyskusja. Zdarza się, że tematy esejów ulegają stopniowemu zawężeniu wraz z postępowaniem spotkań, zgodnie z pedagogiczną zasadą “od ogółu do szczegółu”. Na przykład, forma prac domowych może ewoluować od eseju dyskutującego, czy inspiracja naturą jest zawsze najlepszą drogą do optymalizacji po zadanie projektowe. W takim zadaniu, student opracowuje własny algorytm genetyczny, aż do momentu, w którym jest on zastosowany do konkretnego problemu optymalizacyjnego. Rezultat ten jest następnie podsumowany i przedstawiany w formie eseju lub opracowania naukowego.

Każde spotkanie kończy się dwukierunkową informacją zwrotną, a ostatnie spotkanie z tutoringu służy jako rekapitulacja całego procesu. W tym czasie, osiągnięcia studenta są zbierane, a tutor pomaga w wyznaczeniu dalszych planów rozwojowych i kierunków działania na przyszłość.